De Rubriek: #1

‘Big Fish’ – Maureen Vreeburg

Tekening door Maureen Vreeburg

Ik vind het heel erg moeilijk om één film uit te kiezen die veel voor me heeft betekend. Ik ben enorm opgegroeid met films. Al vanaf dat ik een jaar of 5 was keek ik elk weekend wel 3 films bij mijn vader thuis. Ik weet dat ik als kind dol was op films als ‘Daddy’s Day Care’ met Eddie Murphy en ‘Baby’s Day Out’, naast de klassieke Disney films natuurlijk. Ik keek ook al op veel te jonge leeftijd horrorfilms, zoals Poltergeist, die er zeker voor gezorgd hebben dat ik nog steeds in bed soms bang kan worden en ik best wel een angst voor spiegels heb. Één film die ik al voor het eerst zag toen ik jong was (dat zal een jaar of 8 zijn geweest, maar precies weet ik het niet meer), is ‘Big Fish’, een meesterlijke film geregisseerd door Tim Burton en met Ewan McGregor in de hoofdrol. Deze film heeft zeker een speciaal plekje in mijn hart.

*SPOILER ALERT*

De film gaat over Edward Bloom, die een enorme verhalen verteller is. Hij vertelde zijn hele leven lang aan zijn zoon, Will Bloom, de meest waanzinnige verhalen over zijn leven, waarin reuzen, heksen en nog meer bovennatuurlijke wezens voorkomen. Hoe ouder Will wordt, hoe meer hij zich er aan begint te storen, want wat is nou waar, wat is echt gebeurd? Op het sterfbed vraagt hij aan zijn vader om één keer de waarheid te vertellen, maar Edward blijft volhouden dat dit is hoe zijn leven gegaan is. Aan het einde van de film zie je hoe Will zich realiseert dat het niet van belang is wat realiteit is en wat fantasie is. Het is aan jou de keuze hoe je iemand wil herinneren, en ook hoe jij herinnerd wil worden. Edward vraagt zijn zoon hem te vertellen hoe hij gaat sterven en Will vertelt een prachtig verhaal over hoe hij zijn vader naar een meer tilt en alle personen uit zijn leven aanwezig zijn om hem uit te zwaaien. Als Will zijn vader in het meer legt, verandert hij in een grote vis en zwemt weg. Bij de begrafenis ziet Will toch allerlei karakters uit zijn vader’s verhalen.

De film raakte mij altijd erg, omdat mijn vader ook een gigantische verhalenverteller is. Hij heeft zulke coole, avontuurlijke dingen meegemaakt in zijn leven. Dan wel niet met reuzen en heksen, maar net zo te gek. Hij vindt het zelf ook fantastisch om over zijn leven te vertellen. Zoveel verhalen heb ik al tientallen keren gehoord. Nu zijn mijn vader’s verhalen tot zo ver ik weet bijna allemaal wel waargebeurd. Ik geniet nog steeds van de verhalen die hij vertelt, ook al hoor ik ze soms heel vaak. Ik ben dan wel behoorlijk vergeetachtig, wat hierbij weer handig is. Af en toe komt het mij wel eens mijn strot uit als ik iets over mezelf wil vertellen, en het hem natuurlijk weer doet denken aan iets wat hij heeft meegemaakt, en meteen het hele verhaal weer begint te vertellen. Maar ik heb altijd het mooie en vooral bijzondere ervan ingezien. Mijn vader is een ongelooflijke dromer en zijn fantasie heeft geen grenzen. Dat heeft hij mij en mijn broer en zus ook altijd meegegeven. Van jongs af aan verzon hij verhalen, in plaats van dat hij voorlas uit boeken. Hij liet ons als kind raamschilderingen maken van onze dromen. We zijn heel erg gestimuleerd om een rijke fantasie te hebben en daar ben ik hem heel dankbaar voor. Mijn vader zegt altijd dat het leven zwaar en hard genoeg is, met een beetje fantasie maak je het voor je zelf zoveel verdraagzamer. Zo droomt hij nog steeds van de loterij winnen en een prachtig landhuis buitenaf kopen en er een atelier en muziekstudio in bouwen. We kunnen soms samen uren doorgaan op die droom als we aan het koffie drinken zijn.

De film heeft me heel erg doen inzien, al vanaf een jonge leeftijd, dat ik deze verhalen van mijn vader moet koesteren. Daar ben ik de film erg dankbaar voor. Als mijn vader er straks niet meer is, leven zijn verhalen voort in ons. En als wij deze verhalen weer aan onze kinderen vertellen, blijft papa op die manier altijd een beetje bestaan. Ik betrap mezelf er nu zelfs steeds meer op dat ik die verhalenverteller kant van mijn vader aan het overnemen ben.